kālo gṛhāṇi sarveṣāṃ paricakrāma nityaśaḥ
gṛhāṇy avekṣya vṛṣṇīnāṃ nādṛśyata punaḥ kva cit
vṛṣṇyandhakavināśāya bahavo romaharṣaṇāḥ
cīcīkūcīti vāśyantyaḥ sārikā vṛṣṇiveśmasu
nopaśāmyati śabdaś ca sa divārātram eva hi
ajāḥ śivānāṃ ca rutam anvakurvata bhārata
vṛṣṇyandhakānāṃ geheṣu kapotā vyacaraṃs tadā
śunīṣv api biḍālāś ca mūṣakā nakulīṣu ca
prādviṣan brāhmaṇāṃś cāpi pitṝn devāṃs tathaiva ca
patnyaḥ patīn vyuccaranta patnīś ca patayas tathā
nīlalohitamāñjiṣṭhā visṛjann arciṣaḥ pṛthak
vyadṛśyatāsakṛt puṃbhiḥ kabandhaiḥ parivāritaḥ
āhāryamāṇe kṛmayo vyadṛśyanta narādhipa
abhidhāvantaḥ śrūyante na cādṛśyata kaś cana
grahair apaśyan sarve te nātmanas tu kathaṃ cana
samantāt pratyavāśyanta rāsabhā dāruṇasvarāḥ
trayodaśyām amāvāsyāṃ tāṃ dṛṣṭvā prābravīd idam
tadā ca bhārate yuddhe prāptā cādya kṣayāya naḥ
mene prāptaṃ sa ṣaṭtriṃśaṃ varṣaṃ vai keśisūdanaḥ
yad anuvyājahārārtā tad idaṃ samupāgatam
purā vyūḍheṣv anīkeṣu dṛṣṭvotpātān sudāruṇān
ājñāpayām āsa tadā tīrthayātrām ariṃdama
tīrthayātrā samudre vaḥ kāryeti puruṣarṣabhāḥ